ماهواره دوستی، به عنوان یکی از مجموعه ماهوارههای توسعه فنآوری کشور و به کارفرمایی سازمان فضایی ایران، توسط دانشگاه صنعتی شریف طراحی و ساخته شده است.
پروژههای توسعه فنآوری با هدف تولید دانش فنی و کسب تجربه در زمینههای مرتبط با فناوری فضایی و نیز ورود دانشگاهها به این حوزه همراه با تربیت نیروی متخصص، تعریف و اجرا میشوند. در این راستا، ماهواره دوستی به صورت خاص، با هدف توسعه و دستیابی به فناوریهایی که برای اولین بار در ماهوارههای بومی نصب و مورد استفاده قرار میگیرد، طراحی و ساخته شده است. از جمله این فناوریها، کنترل وضعیت سه محوره، OBDH مقاوم در برابر خطا، سامانه کنترل حرارت نیمه فعال و سلولهای خورشیدی تولید شده در کشور با قابلیت بهرهبرداری در محیط فضا را میتوان برشمرد. بیشینه طول عمر عملیاتی این ماهواره برابر با یک سال و طول عمر بالستیکی آن متناسب با مدار آن خواهد بود.
ماهواره دوستی دارای جرم 52 کیلوگرم است و با توجه به دستهبندی مرسوم ماهوارهها از منظر جرم، یک میکرو ماهواره محسوب میشود. مدار این ماهواره بیضوی و در دسته مدارهای کم ارتفاع (LEO)، با ارتفاع اوج و حضیض به ترتیب برابر با 310 و 250 کیلومتر و شیب مداری 55 درجه خواهد بود.
این ماهواره تقریباً مکعبی شکل و با ابعادی در محدوده نیم متر طراحی و ساخته شده است و فاقد نیروی پیشرانش به منظور انجام مانور مداری و تغییر مدار است. لذا پس از استقرار در مدار از پیش تعیین شده، اقدام به انجام ماموریتهای محوله در دوره عمر خود نموده و پس از سپری شدن عمر عملیاتی، با استهلاک انرژی جنبشی و نزول به مدارهای پایینتر، وارد اتمسفر شده و عمر آن پایان مییابد.
انرژی مورد نیاز این ماهواره با بهرهمندی از باتری و پانلهای خورشیدی حاصل میشود.